To była baza wojsk radzieckich, która nie figurowała na żądnych mapach i, pozostając własnością Armii Radzieckiej, było niedostępne dla Polaków.

Obiekt wojskowy Pstrąże obejmował koszary z licznymi magazynami, poligon wojskowy oraz skład amunicji. Kilkunastu tysiącom mieszkających tutaj na zamkniętym obszarze osób zapewniono normalne warunki życia. Oprócz bloków mieszkalnych pobudowano szereg obiektów publicznych, jak szkoła, stołówka, sklepy, łaźnie, hala sportowa, kasyno oficerskie. Korzystali z nich zarówno żołnierze, jak i członkowie ich rodzin. 

Po 1945 r. Rosjanie przejęli teren i zorganizowali tajną bazę wojskową. Otoczony potrójnym płotem i drutem kolczastym teren stanowił samodzielne miasteczko. Nosiło ono wówczas nazwę Grodek (Gródek).

Zbudowano tu bloki mieszkalne, garaże, szpital, sklepy, kino i inne obiekty publiczne. Zanim oddano do użytku również szkołę, dzieci dowożono codziennie do szkoły w Bornem Sulinowie. Stacjonowała w Grodku m.in. elitarna jednostka rakietowa. Po opuszczeniu w 1992 r. Polski przez wojska radzieckie miasto trafiło do polskiej administracji, ale zostało totalnie zaniedbane.

Pośrodku lasu, z dala od ostatnich zabudowań, wybudowano miasto fabrykę. W czasach II wojny światowej był to ważny element przemysłu zbrojeniowego Niemiec. Obecnie doliczono się w nim 200 budynków, ale historycy przekonują, że podczas II wojny światowej mogło ich być nawet 500!

Miasteczkiem z powodu złóż Uranu po 1945 r. zainteresowali się Rosjanie. Ich rabunkowa działalność wydobywcza oparta na totalnym lekceważeniu środowiska doprowadziła do totalnej ruiny miejscowości. M.in. domy zaczęły zapadać się pod ziemię. W 1967 r. wysiedlono mieszkańców i zburzono wszystkie budynki mieszkalne.

W latach 1968-1970 wybudowano miasteczko wczasowe dla kilku śląskich zakładów oraz dygnitarzy partyjnych. Kozubnik był zamkniętą enklawą, odgrodzoną od wsi szlabanem i na stałe wartownikiem. Kilkanaście budynków miało własne ujęcie wody, awaryjny system zasilania w energię elektryczną, oczyszczalnię ścieków i stację benzynową. Dodatkowo na stałe był tu oddzielny zespół lekarzy.

Miasto było naprawdę doskonale wyposażone. Miało liczne obiekty sportowe: baseny, korty tenisowe, wyciąg narciarski, kino i amfiteatr. Nie brakowało również barów, bufetów, restauracji, była sauna i solarium. Na stałe zatrudnionych tu było ponad 300 pracowników. Ośrodek służył nie tylko wypoczynkowi, ale również oficjalnym naradom partyjnym. Po 1989 r. nie cieszył się taką popularnością i luksusowe obiekty zmieniły się w ruinę.